CAULUM sive CAULON

CAULUM, sive CAULON

qui et Aulon, oppid. in prima Italiae fronte, apud Locros. Plin. l. 3. c. 10. Virg. Aen. l. 3. v. 553.

Caulonisque arces, et navifragum Scylaceum.

Quamquam ibi Poeta non tam de oppido, quam promontorio loqui videtur. Caulonia dicitur Straboni et Pomponio, l. 2. c. 4. Stephanus, Καυλωνία πόλις Ι᾿ταλίας, ἔςτι καὶ ἄλλη Σικελίας. Achaeorum opus. Strabo, l. 6. post bellum Punicum II. in persidiae ultionem, a Romanis ad internecionem deleta. Vide Ioh. Marshamum, Canone Chron. Sec. XVII. ubi de Magna Graecia agens, Graecorum urbes per Lucaniam edisserit. Oppidanus Cauloniates, vel Caulonius. In nummis legitur Kar et NIATAN.